Strong Viking weekend: Mud edition

Afgelopen weekend was het dan zover: De eerste gelegenheid om me te kwalificeren voor het WK. Nu had ik niet de amibitie om dat met deze editie te doen ivm de verradelijke moddersecties waar een verzwikking een groot risico is als je daar met hoge snelheid doorheen wil gaan. Doel van dit weekend was om het zwaartepunt te leggen op de obstakels. Dus niet op wedstrijdtempo lopen, maar binnen de comfortzone en daarbij proberen alle obstakels te halen.

Dit weekend ging ik met mijn trainings- en moddermaat Maarten de uitdaging aan. Maarten is een goeie loper en kan mij een klein beetje hazen om het tempo hoog te houden. Zeker in de eerste kilometers waar ik altijd wat moeite heb om tempo te maken is dit zeer prettig. En verder is Maarten uiteraard een gezellige kerel waar ik erg mee gelachen heb dit weekend.

Samen gingen we dus voor het behouden van het bandje. Het bandje wat om je pols gaat vlak voor de start en als je een obstakel niet haalt binnen 3 pogingen wordt het bandje afgeknipt en is het einde oefening wat betreft kwalificatie. We kwamen Eddy-Paul (official, mede-teammember up40 en ubermoddermonster) vlak voor de start tegen en die zei al: "Als je bij de muren bent (kilometer 7-8) dan ben je je bandje allang kwijt want het parkoers is erg zwaar". En met deze bemoedigende woorden stapten wij dus het startvak in. Op een of andere manier gaf de opmerking van Eddy-Paul mij een soort van rust; het leek al onmogelijk voor normale stervelingen het te halen dus zonder druk op de ketel lekker gaan lopen en dan maar zien hoe ver we komen.

Bij de start de gebruikelijke warming-up en over de 3 meter muur heen. Hier mag je nog geholpen worden maar de rest van het parkoers is op eigen kracht. En met een redelijke draf werden we alsnog ingehaald door vele jonge toppers en op een of andere manier ga je toch proberen een beetje aan te haken of in ieder geval te kijken of je niet teveel ingehaald wordt door mede 40+ers.

Ropeclimb, trenches, raise the anchor waren de opwarmertjes en gingen lekker. Daarna door naar carry the shield waar het eerste zuur in de benen en armen kwam. Gelukkig was het lopen en de obstakels redelijk goed verdeeld over het parkoers zodat alles tijdens het lopen een beetje kon herstellen.

Monkey bars en de hammer banger waren de opwarmer voor de eerste echte uitdaging: Storm the castle: Een halfpipe waar je op moet rennen en jezelf omhoog moet trekken. Een obstakel waar ik bij eerdere edities altijd hulp nodig had maar nu verbazend goed ging. Ik ging daar zo hard omhoog dat ik mn hoofd stootte tegen een steigerpijp maar gelukkig was de schade beperkt. Toen meteen door naar de weaver en de muren waar ook Eddy-Paul stond. Hem ff snel het bandje laten zien: "we hebben hem nog!!" en weer door naar de Coldguy, waar je drie keer onder een balk door moest zwemmen waardoor je tot aan je kruin onder water was. Dat gaf wel een flinke brainfreeze maar tijdens het stuk hardlopen daarna gelukkig alles warm weten te houden. Dit obstakel was ook later dichtgegooid ivm teveel onderkoelingen bij de deelnemers.

En toen kwam een makkelijk uitziend obstakel waar ik me flink in vergistte. Een balk op schouderhoogte en daar moest je overheen. Wel springen vanuit stand. De eerste poging dacht ik er iets te makkelijk over en viel ik er vrij snel af. Bij de tweede ging het al beter maar was er nog niet helemaal. De derde moest goed zijn en ik voelde daar wel ff de druk. Gelukkig kon ik net mn navel op de balk leggen waardoor ik meer voorover kon leunen en ik was erover! Maarten ging dit een stuk beter af maar die heeft zijn lengte hier wel mee. Ook zijn techniek was beter dus we gaan deze nog verder trainen. Blij dat ik erover was maar er waren er twee.... (En verder op het parkoers nog twee.......) Maar met de ervaring die ik de eerste keer had opgedaan lukte het nu wel, al had ik bij sommige balken nog steeds twee pogingen nodig. Nog even aan werken dus.

Stukje verderop kwam de ropeclimb XL met dik touw waar je geen schippersslag kan maken. Puur op arm- en knijpkracht van handen en benen omhoog gekomen. Ging niet vanzelf maar was goed te doen. Maarten had hier iets meer moeite maar schrampte net met zn handen de balk die je moest aanraken dus bandjes nog steeds om de pols.

Het gedeelte bij de skihelling maakten we echt progressie want hier kwam mijn trainrunervaring goed van pas. Er zaten wat gemene klimmetjes in die niet voor iedereen rennend te doen waren. Hierna wat sjouwen met zandzakken de heuvel op en toen snel door naar het volgende obstakel waar ik veel moeite mee heb: de gunnors struggle. Dit obstakel vraagt veel explosieve bovenlichaamkracht en nu was het resultaat van de krachttrainingen bij Jan Loogman heel goed te merken. Ik was in no-time aan de overkant en heb nog nooit zo makkelijk dit obstakel genomen. Vanaf dit moment ging ik er steeds meer in geloven dat het behouden van het bandje er nog wel eens in kon zitten.

We waren al inmiddels op kilometer 16 met nog maar een obstakel waar heel veel mensen op gesneuveld zijn: De Varjagen Saga.Dit is een obstakel is een combinatie van een wallrun, netjump monkeybars, ringen en een pegboard. We liepen er naartoe en het apparaat doemde op en ik had er gelijk ontzag voor; dit ging zwaar worden. Gelukkig kon je tussen de cominaties even je armen rust geven op wat plateau's en ik heb die tijd ook genomen. Obstakel was bij de monkeybars erg glad dus moest daar ff flink knijpen. De ringen had ik uitgebreid getraind in het haarlemmermeerse bos dus die gingen zeer makkelijk. Alleen dat pegboard.....Je krijgt dat twee kleine stokken van ongeveer 25 cm die je in een balk met gaten moest steken om over te steken. Nooit gedaan en hoorde al wat verhalen dat het erg lastig is. Rust bewaard en niet te grote stappen genomen. Toen ik halverwege was hoorde ik een harde vloek: Maarten was op de laatste meter gevallen en moest weer overnieuw proberen. Ik prikte ook een keer mis maar kon de kalmte bewaren om nog een keer te prikken en toen zat ik er goed voor om een afsprong te wagen. Zwaaien en.....gehaald! Dit gaf een behoorlijke ontlading want ik wist dat ik nu mn bandje over de finish mocht nemen! Ik liep snel alleen door om te finishen en ben meteen na het finishen teruggelopen om te kijken hoe Maarten het deed. Helaas voor Maarten had hij veel kracht verloren en kon een tweede poging ook niet afmaken. Ik zag dat z'n bandje werd doorgeknipt en balend ging hij over de finish. Gelukkig gaf het finishbiertje wat troost en de pulled-pork hamburger na het omkleden helemaal.

Dus.....nu even afwachten op de officiele uitslag van de OCRA of ik snel genoeg was voor de kwalificatie. Zodra dat bekend is komt de volgende blog er meteen aan, ook met meerdere impressiefoto's!