Zugspitze, wat een avontuur....

Trailrunning is al een tijdje een onderdeel van m'n leven. Ik doe dit nu een jaartje of 3 en sindsdien merk ik dat ik nu wél langere afstanden vol kan houden en dat ik minder last van blessures heb. Verder is trailrunning ook een goede training voor obstakelrunning aangezien meestal tijdens dat soort wedstrijden je ook onverhard loopt.

En hoewel ik tijdens trainingen nog wel eens het asfalt pak, heeft onverhard toch echt mijn voorkeur. Zo kan je genieten van de mooie omgeving en ik heb met deze redelijk ontspannen manier van lopen ook meerdere mensen leren kennen omdat deelnemers tijdens trails nog wel eens tijd hebben voor een praatje. En als je dezelfde passie hebt, klikt het dan al snel en voor je het weet ga je met zo'n groep gelijkgestemden richting de Zugspitze; de hoogste berg van Duitsland.(2962 meter).

Met z'n zevenen in twee auto's gingen we richting Duitsland; Een groep van verschillende niveau's en verschillend "pluimage". De een wil knallen om binnen 5 uur die berg op te komen; de ander wil het zo snel mogelijk doen maar vooral ervaring opdoen en sommigen willen dan weer gewoon lekker op het gemakkie omhoog en daarbij af en toe stoppen voor een hapje en drankje. Dus toen we Donderdagavond aankwamen werden tijdens het eten en onder het genot van een biertje de verschillende groepjes gemaakt waarbij rekening gehouden werd met de ambities. Marc Breukers ging ervoor om binnen de 5 uur boven te zijn, Marc van Iersel en ik willen wel snel maar hebben eigenlijk weinig ervaring op hoogtes boven 2000 meter dus dan toch een beetje met de handrem erop. Belinda, Helen, Chris en Ralph kiezen ervoor om vooral de top te halen en daarbij ook nog te genieten van de omgeving.

Aangezien we verwachten dat we over de klim een dike 5-6 uur zullen doen en er in de middag onweer voorspeld is, nemen we de beslising om "lekker" vroeg op te staan. 5 uur gaat de wekker, drie kwartier later staan we buiten Haus Linn in sportkleding om te beginnen aan de tocht. Het weer is in het dal een beetje bewolkt, maar als snel lopen we boven de wolken en is het stralend weer! Wel even wat anders dan voorspeld was; De 30-40% kans op onweer op eind van de dag is uiteindelijk 0% geworden.

Het eerste stuk heb ik samen met Marc, Chris en Ralph gelopen en die kilometers gingen relatief snel voorbij. Grootste gedeelte was asfalt dus weinig technisch maar ging na ongeveer 8 kilometer over op een onverhard single track en ook het stijgingspercentage ging ook rap omhoog. Af en toe een fotootje en een korte pauze om te eten en in te smeren tegen de zon want die begon nu goed te branden. Vraag maar aan Helen en Belinda want die hadden geen zonnebrand bij zich en hebben dat achteraf ook geweten. Ik was het ook vergeten maar gelukkig was Marc beter voorbereid. (Marc, nog bedankt daarvoor, ook namens mijn dermatoloog :-))

Na een stukje klimmen kwamen we op een gegeven moment aan de andere kant van de berg uit waar er gelegenheid was om een stukje te rennen aangezien we even naar beneden moesten. Hier sloegen we een gat ten opzichte van team Chris/Ralph die op dit stuk gewoon bleven wandelen. De daling was van korte duur want daarna was meteen een steil stuk klimmen richting de Duitse grens, mooi aangeven door een bord en een oud krakkemikkerig hek. Vanaf de grens was de eerste berghut (met de mooie naam Knorrhutte) te zien en die leek dichtbij maar was toch nog even 3 kilometer verder en het terrein was dan wel even redelijk vlak op dat stuk, maar werd ook technischer met grote rotsblokken maar ook los gesteente. Bij de Knorrhutte was het tijd om even de benen rust te geven en het vocht aan te vullen. De halve liter cola daar was een van de lekkerste die ik ooit gedronken heb. Dat in combinatie met de broodjes nutella die ik beneden al gesmeerd had was de tank al gauw weer gevuld met de nodige suikers en koolhydraten. Op het moment dat we weer gingen kwamen we team Raplh/ Chris weer tegen. Even een klein praatje gemaakt en weer doorrrrrrrr.....

Het viel niet mee om met de afgekoelde beentjes meteen weer tegen de berg op te lopen want vanaf de Knorrhutte was het meteen flink klimmen. Ook waren we inmiddels boven de 2000 meter dus de hoogte begon ook een beetje zijn tol te eisen bij de inspannende klim. Na een tijdje werd het iets vlakker maar de stijging bleef. Er moesten ook sneeuwvlaktes overgestoken worden die een beetje papperig werden waardoor het best zwaar werd. Maar uiteindelijk kwamen we aan bij een skilift die je dan naar de top kan brengen.....Toevallig kregen we van andere Marc een berichtje dat hij boven was en dat het "bij wijlen gevaarlijk was". Toch besloten Marc en ik ervoor te gaan zolang het gaat, niet wetende toen dat er een moment is dat er een point of no return is waar het naar beneden gaan een lastigere onderneming gaat worden dan verder naar boven.

Het eerste stuk was erg steil dat bestond uit losse stenen en gravel waardoor het lastig was om omhoog te klimmen zonder weg te glijden. Met kleine pasje en goed gebruik makend van de stokken kwamen we gestaag op het punt dat de losse ondergrond overging op rotspartijen. De steilheid bleef maar we konden een stalen kabel pakken om op de lastige stukken jezelf omhoog te trekken of om contact te houden met de berg want we kwamen nu toch wel op een stuk wat hier en daar best link was omdat de kabel op sommige gedeeltes verdween in de sneeuw. Aangezien we beide handen nu nodig hadden hebben we de stokken even opgeborgen in de rugzak. Het werd nu echt wel tricky aangezien we op een plek echt even moesten klauteren waarbij een fout maken even geen optie was want anders lag je tientallen meters lager tegen een rots aan. Met gepaste focus en goed scannen van de berg en ondergrond hebben we uiteindelijk de gevaarlijke stukken zo veilig en goed mogelijk kunnen overbruggen. Wel wist ik toen ik daar voorbij was dat de weg terug gewoon via de lift zou gaan.

Bij de top lag Marc Breukers al lekker bij te komen van zijn "sprint" naar de top in een bruto tijd van 4 uur 52. Superprestatie! Andere Marc en ik deden er bruto ongeveer 6 uur 10 minuten (5 uur 40 zonder pauze knorrhutte) over dus dat geeft wel aan hoe snel Marc B. dit gedaan heeft want wij liepen toch echt niet langzaam....

Chris en Ralph hebben meteen de lift gepakt naar de top en Helen en Belinda hebben nog wel een klimpoging ondernomen maar de vermoeidheid sloeg toe en de ondergrond werkte niet echt mee dus die zijn ook met de lift naar boven gekomen. Ik was blij dat iedereen heelhuids boven was gekomen (op wat verbrande huid en een lastige knie na) zodat we na een drankje en hapje weer gezamelijk naar beneden konden rollen. Een wat een feestje was dat! lekker glijden (al dan niet op de kont) of vol sprintend naar beneden. Sommige mensen zaten met verbazing naar ons te kijken. Uiteindelijk relaxed doorgewandeld waarbij met name het laatste stuk op het asfalt toch pijn begon te doen aan de knietjes. Gelukkig deed het "finishbiertje" in ons appartement de pijn wat verdoven en konden we terugkijken op een van de mooiste trailervaringen die ik tot nu toe heb meegemaakt!

Hieronder nog wat mooie plaatjes van onze tocht: