Once in a blue moon....

Nu de piek van het obstakelrun seizoen weer voorbij is en terugkijk op met name de maand Juli merkte ik dat de vermoeidheid behoorlijk aan het toeslaan was. Hoewel ik Spartan op zich goed liep qua resultaat waren de benen flink moe na de race. En de Xtrails in Houffalize was qua prestatie ook geen feest al verdenk ik dat de La chouffe kaboutertjes en de hitte op dag 3 daar ook debet aan waren. Waar mijn loopmaat Maarten steeds harder begon te lopen, moest ik ff een stappie terug doen.

Al die wedstrijden hebben dus behoorlijk hun tol geeisd en had tijdens het trainen de laatste twee weken ook het gevoel dat er weinig progressie meer in zat. En dat baarde uiteraard zorgen want de spoken van overtraindheid hingen boven m'n hoofd. En dat doet toch ook wel iets met je motivatie want trainen zonder progressie is simpelweg niet leuk.

De tweede helft van Juli had ik geen events meer en ben ik me meer gaan concentreren op het trainingsprogramma. Hier en daar wat aanpassingen gemaakt en weer eens de duinen opgezocht in plaats van de rondjes in de polder. En waar ik me voorgenomen had om alle bootcamptrainingen met gewichtsvest te lopen van minimaal 6-7 kilo leek het me verstandig om daar ook even een stapje terug te doen om die trainingen zonder gewicht te doen.

Die stappen waren een goeie keuze geweest want ik ben weer eens ouderwets gaan trailen zonder ambitie van snelheid en bij de bootcamptrainingen kon ik weer lekker meedraven met de snelste van de groep.

Ik weet niet wat er in de lucht van de duinen zit maar buiten dat het een mooie mix is van zilte lucht en boslucht zit daar ook een snufje motivatie in.

En dan voel je het: Langzaam aan begint het plezier in de sport terug te komen. Begrijp me goed: ik heb altijd wel plezier in trainingen en de wedstrijden maar daar zijn ook gradaties in. En dat gaat van het lekkere gevoel na een training dat je het weer gedaan hebt tot een gevoel van onoverwinnelijkheid. Het begon een beetje tot me door te dringen bij de 3 uur durende looptraining in de duinen afgelopen weekend: Die ging makkelijker dan de 2,5 uur van de week daarvoor. Het gevoel werd sterker tijdens de training op Flevonice waar de drie meter muren normaal maximaal 1 of 2 keer lukte maar nu met gemak 6-7 keer. Plus dat alle andere obstakels ook een stuk makkelijker gingen als de laatste keer toen ik daar was tijdens de opnames van Nederlands ruigste. (Al waren daar de omstandigheden anders).

Maar afgelopen week had ik dan eindelijk weer eens een training waar ik in eerste instantie behoorlijk tegenopzag: 15x Big spotters hill met 4 kilo gewichtsvest. Vorige maand deed ik 10x en was redelijk uitgeblusd en blij dat de training achter de rug was. Maar nu kon ik gewoon niet moe worden, bij 10 keer had ik het gevoel alsof ik net warm was en heb de laatste 5 keer het tempo nog omhoog gegooid. En dit zijn de pareltjes die het trainen de moeite waard maken; Eens in de zoveel tijd (once in a blue moon...) heb je zo'n moment dat alles lukt en gaat zoals je het zelf wil. En afgelopen week was dus zo'n moment. Het verschil tussen nu en vorige maand is groot. Al lijken de prestaties op Garmin connect of Strava ten opzichte van vorige maand gelijk; Het gevoel zegt heel wat anders. Vandaag (the day after) voelde ik niets van spierpijn of pijntjes en kreeg ik alweer honger naar de volgende training.

En nu maar hopen dat in het weekend van 15 oktober weer een blauw maantje schijnt.......