Beast mode on!!

We hebben het overleefd; De maand September waarbij ik behoorlijk aan de gang ben gegaan met duurtrainingen, lange wedstrijden en heftige PT sessies met Arjan. De Mudmasters marathon van afgelopen weekend was voor mij de laatste wedstrijd voor het WK en nu is het rustig blijven trainen om alles op peil te houden en dat geeft mij wat meer tijd om ook aan techniek te werken wat minstens net zo belangrijk is tijdens obstacle running dan kracht en duurvermogen. Sessies zoals vorige week met Dave de Vries heb gehad bij de CrossXvest academy zijn erg waardevol en ga ik zeker profijt van hebben tijdens het WK. Eind deze week een klein verslagje van de training die ik met Dave gedaan heb!

Maar zoals in een eerder blog beloofd een klein verslag van de Spartan Ultra Beast in Slowakije! Ik zal niet in detail treden hoe het parkoers was maar een paar dingen wil ik toch even noemen en voor de mensen die dit ook een keer willen proberen hou dan rekening met het volgende:

Spartan doet er alles aan om je voor en tijdens de wedstrijd mentaal te knakken. Dit begint al met de afstand die aangegeven staat als “42+ kilometer”. Die plus betekend dus “meer dan 42”. Maar hoeveel? Niemand weet dat en wordt ook geheim gehouden. De vrijwilligers weten het vaak zelfs niet. Uiteindelijk heb ik daar 52 Kilometer volgens mijn Garmin gelopen.

Verder begint de race redelijk rustig met the usual supspects zoals monkey bars, ringen, muren en banden. Leuk vond ik de memory game waarbij je een code van 8 karakters moest onthouden en waar je ongeveer 6 kilometer verder de code foutloos moest opzeggen bij een vrijwilliger. Was de code niet goed: 30 Burpees straf. Ik heb een redelijk geheugen dus dat ging wel goed maar als je denkt na het opzeggen van die code van “dit is geweest, code kan ik vergeten….”. Helaas, op ongeveer kilometer 50 werd de code opnieuw gevraagd! Fout maken was weer 30 burpees. Gelukkig had ik de code goed in m’n kop geprent dat ik hem nog wist. Sterker nog: Ik weet hem nog steeds: KMNC8GXR.

En die burpees zijn ook wel een dingetje; Je krijgt bij elk obstakel maar 1 poging en als je faalt dan moet je 30 burpees doen. Tja, en bij 52K willen sommige dingen gewoon niet lukken. Bij mij was dat speerwerpen (2x), Een erg lastige soort van platinum rig (2x), Paaltjes waar je overheen moest stappen die zo glad waren dat 90% dat niet haalde (3x!), een klimwandje en de laatste serie monkeybars van 40 meter lang: Goed voor dus 270 Burpees…..

En als je een bekende bent van de Spartan Races dan weet je als je de fire jump hebt gedaan je dan naar de finish kan rennen. Maar bij de Ultra hebben ze nog even een strong wall van behoorlijke hoogte daartussen gezet. Maar dat is dan wel echt het laatste obstakel en dan mag je je na 9 uur en 45 minuten Ultrabeast Finisher noemen. Dikke medaille om de nek en het finishbiertje (helaas alcoholvrij) zorgde eigenlijk meteen voor een soort van herstel; het verbaasde mij hoe soepel het allemaal nog ging. Dat was trouwens de dag erna wel anders…..

Een andere lange duur wedstrijd 2 weken na de Ultra beast was dus de Mudmasters marathon waar ik in ging zonder ambitie; Lekker rustig dribbelen, alle obstakels halen en zonder al te veel pijntjes de finish halen. Ik ging samen met Maarten die kant op en dit keer voor het eerst niet samen gelopen omdat Maarten wel ambities had: Finish halen binnen 5,5-6 uur. Dus vanaf de start namen we al afscheid van elkaar en werd tijdens de run op de hoogte gehouden hoe Maarten het deed door Judith en Patricia die langs de kant ons ondersteunden met eten, drinken en aanmoedigingen. Op een gegeven moment hoorde ik dat ie al een half uur voorsprong op me had en dat ie op de 8ste plek liep. Deze plek heeft ie niet meer afgegeven en is uiteindelijk onder de 5 uur gefinished. Super prestatie! Ik hoorde op kilometer 25 dat ik op de 28ste plek liep en hoewel ik dus niet echt voor het klassement liep ging er bij mij met deze info een knop om. Niet dat ik harder ging lopen, maar als ik voor me een oranje hesje zag lopen (Zo waren de marathonlopers herkenbaar) ging toch het gas erop om die binnen te halen. En zo pikte ik toch wat deelnemers op die te snel gestart waren en aan het wandelen waren zodat ik uiteindelijk op de 21ste plek kon finishen. Had misschien nog wel beter kunnen zijn als sommige lopers hun obstakels niet geskipt hadden. (Dat blijft een irritatiepuntje…..jammer dat er geen officials zijn tijdens de mudmasters). Anyway, blij met het resultaat en aangezien ik volgend jaar deze afstand vaker ga lopen weet ik dat er nog veel te halen valt als het tempo wat hoger is en dat ik niet stop tijdens de race om praatjes te maken met bekenden en locale media ;-).

Het zit dus wel goed met de duurconditie. Qua snelheid ben ik nog niet helemaal tevreden maar daar heb ik me de laatste tijd ook te weinig op geconcentreerd. Doel op het WK blijft nog steeds alle obstakels halen en daar is nu eenmaal (grip)kracht voor nodig die nu volgens mij wel voldoende moet zijn. En nu anderhalve week voor het WK kan ik daar weinig meer aan veranderen; Doe nu alleen nog wat loopjes en krachtoefeningen en daar zal ik het dan mee moeten doen. 1 jaar lang naartoe geleefd en getraind en nu is het in een keer heel dichtbij; de spanningen beginnen al een beetje te komen en ben erg benieuwd hoe het me daar afgaat. Ik hou jullie op de hoogte!