WK OCR 2016: the aftermath

Donder 13 oktober: aangekomen in de blue mountains waar we midden in een regenbui de auto parkeren om het terrein te verkennen. Meteen de startbewijzen opgehaald en wat bekenden gepraat. De obstakels zien er super uit en de steile berg waar we met wreckbag omhoog moeten gaan is vanaf het dorp duidelijk zichtbaar en dwingt meteen respect af. De kriebels beginnen te komen! Daarna meteen naar ons verblijf gereden om in te checken en wat te relaxen.

Vrijdag 14 Oktober:

De dag van de short course 3K sprint! Voor mij een opwarmertje en een kleine parkourverkenning, voor anderen zoals Dave de Vries de race van het WK. In 3 kilometer krijg je te maken met 14 hindernissen waaronder dus ook de wreckbagheuvel. De masters (de 40+ers of in OCR termen: de uppies) starten als eersten dus vroeg op, ontbijt erin trappen en om 8:30 klonk het startschot! We gingen weg in groepjes van 8 dus ruimte zat op het parkoers. Na de inspirerende en opzwepende speech van coach pain gingen we los. Een zin van zijn speech vond ik wel de mooiste: "You're just over 40, you're not dead yet!!"

En na de start ging het direct omhoog en als een malle gingen we richting de hurdles, een opwarmertje om daarna meteen na flink wat hoogtemeters gepakt te hebben we doorliepen naar de dragons back; mooi obstakel van de toughest en strong viking maar deze sprong leek wel iets verder dan dat ik gewend was. Maar verder zeer goed te doen. Daarna kwam de samurai rig; een obstakel wat ik nooit gedaan heb en dat bleek wel want na de eerste poging lag ik er af en moest ik naar de retry lane. Je moet met dit obstakel namelijk van de ene paal naar de andere paal klimmen en dat een paaltje of 6. Na twee pogingen die ook niet lukten even adem gehaald en gekeken naar de techniek van athleten die het wel lukte; Ik zag dat ze de twee palen naar elkaar toe knepen en zo bleven hangen. Toen ik dat ook probeerde was het raak; bandje nog aan de pols! Ik kon een kleine ontlading van vreugde niet onderdrukken daar.

Dan afdalen naar de platinum rig; een soort kooiconstructie waar je aan allerlei dingen moet hangen om de overkant te halen. Geen probleem hier terwijl ik altijd voor gripkracht obstakel bang ben ze niet te halen. Angst niet terecht hier dus.

En zo ging ook de rest van het parkoers redelijk soepel alleen ging ik helemaal stuk op wreckbaghill. Afdalen daar met een 20 kilo zak op je rug is geen pretje en heb ik ook rustig aan gedaan aangezien ik mezelf wou sparen voor Zaterdag. Op het laatste technische obstakel (de urban sky) had ik nog even een slip-up maar was niet vermoeid. Tweede poging ging super en zou finishte ik met bandje en kreeg daar een mooie witte medaille en een knuffel van topsupporter Judith. Missie geslaagd, alles lekker en klaar dus voor de 15K......

Zaterdag 15 oktober:

De start was dit keer iets later namelijk om 10:10. Heerlijk want dat gaf wat meer tijd met ontbijten en douchen. Ik was al om 7 uur wakker maar had wel goed geslapen. Omstandigheden waren erg goed; droog weer en het zou misschien zelfs nog te warm kunnen worden want het is uiteindelijk iets van 23 graden geworden. Dus gestart in kilt en korte mouwen shirt.

Ik voelde me super, stond te stuiteren bij de start en ging in een lekker tempo weg. Iets te hard in het begin maar zodra de eerste klim begon kon kreeg ik mijn ademhaling wat meer onder controle en herstelde ik tijdens powerwalkend omhoog gaan. Ik haalde hier weer veel mensen in.

Op een gegeven moment kom je dan in een groepje met hetzelfde tempo en na een kilometer of 3 begon en een mooie singletrack door de bossen daar waar ik met een grote glimlach overheen zat te draven. Obstakeltje hier en daar waren allemaal geen probleem en het leek flink mee te zitten. Ik genoot van het mooie weer en van de eerste lange afdaling; had vertrouwen in de benen en knieen om de zware klappen op te vangen en m'n La Sportiva's hadden op deze ondergrond megagrip.

Eenmaal afgedaald weer op bekend terrein met de dragon's back en daarna meteen door naar wreckbag hill. Ik had al wat zware benen maar kon nog op redelijk tempo de heuvel oplopen met die 20 kilo zware zak. Ook hier haalde ik met name in de afdaling weer wat mensen in en zag ook al mensen van de wave die voor ons gestart was en dat geeft wel een goed gevoel.

Na het afwerpen van de zak was het meteen weer naar boven lopen voor wat obstakels waar ik bang voor was: skull valley en platinum rig 2.

Skull valley bleek een eitje omdat ze knopen in de touwen hadden gelegd en ik had meer grip op de schedels dan ik verwacht had. Vrij makkelijk gehaald dus maar kon een kleine oerschreeuw niet onderdrukken toen ik het obstakel gehaald had. Metten een fist-bump gedaan met een Duitse deelnemer die al een tijdje bij mij in de buurt liep. Daarna meteen door naar de rig en die was heel anders dan ik verwacht had: hij was namelijk maar ongeveer 1 meter hoog! Dus krappe ruimte om je te bewegen en nu kwamen de buikspieren ook meer aan het werk om de benen hoog te houden. Ook weer in een keer gehaald.

Na dit obstakel dacht ik het zwaarste wel gehad te hebben maar helaas; een obstakel was ik even vergeten en dat was de stairway to heaven. Een open trap in een A-vorm die je omhoog moet klimmen en ook weer naar beneden moet via de andere kant. Pull-ups gecombineerd met gripkracht; twee zwakkere onderdelen  van mij gebundeld in een obstakel. Ik ging de eerste keer voortvarend omhoog, reikte naar de andere kant en verloor m'n grip. Viel naar beneden en voelde al wat verzuring in de armen. De tweede poging kwam ik weer helemaal tot boven maar kon niet genoeg reiken om de andere kant te pakken: weer gevallen.....en iedere poging daarna ging steeds slechter en werd kwaad op mezelf waarom dit niet lukte. Zuurder was ook dat sommigen het obstakel ook niet haalden maar gewoon doorliepen met hun bandje nog om! Heb er twee gezien die dat deden maar de official daar zat een beetje te pitten op d'r stoeltje. Na een laatste poging die helemaal nergens om leek besloot ik m'n bandje in te leveren dus ik schudde haar wakker en mijn pijn in m'n hart vervolgde ik de race.

Eerste kilometer met tranen in m'n ogen; daarna de emotie omgezet in energie om alsnog de rest goed af te maken. Het tempo was wel goed gezakt nu maar het was nog maar 4 kilometer en de eindtijd kom me eigenlijk geen reet meer schelen. Met een strak gezicht wel het parkoers afgemaakt en ook alle obstakels makkelijk gehaald maar had er even geen plezier in.

 De laatste 50 meter gesjokt naar de eindstreep waar ik een schouderklopje kreeg van de annoucer en een zwarte medaille. Maar ik was er niet blij mee en storte ook even in toen ik Judith zag die me de hele wedstrijd had aangemoedigd en gevolgd.

Ook Jason, een amerikaanse deelnemer die vlak bij me liep gaf me ook even een knuffel en zei dat ie wist wat ik meemaakte: Hij moest vorig jaar zijn bandje afgeven 50 meter voor de finish en baalde toen net zo hard als ik nu.

En op het moment dat ik dit schrijf voel ik weer diezelfde teleurstelling en komt die emotie weer even naar boven.

Waarom lukte het bij de stairs niet? Ok, het was een obstakel wat ik nog nooit gedaan had maar zo waren er wel meer. En het had zo mooi kunnen zijn. Ik lag ergens op een mooie 40ste plaats voor die stairs maar het is mij dit jaar niet gegund.

Maar nu ik dit schrijf een paar dagen later heb ik mezelf voorgenomen om dit als motivatie te gebruiken: Dit gaat mij niet meer gebeuren! En ik ga er alles aan doen aankomend jaar om wat ik dit jaar aan kracht en conditie opgebouwd heb nog verder uit te bouwen want dit is nog niet mijn limiet. 2017 neem ik revanche; misschien niet tijdens het WK, maar zeker op het EK of de worlds toughest mudder in Vegas. Ik neem het geleerde van deze editie mee en eigenlijk is mij motivatie door deze teleurstelling alleen maar toegenomen. Ik ben nu nog een weekje op vakantie maar sta eigenlijk alweer te popelen om te trainen en mezelf te verbeteren.

Want....in Januari zijn de opnames van de Ninja Warrior waar ik voor geselecteerd ben dus we moeten alweer snel aan de bak!