Relentless Suffering......

Als je je inschrijft voor een wedstrijd met bovenstaande naam dan weet je dat het wel eens zwaar kan worden. Toch als je dan inleest wat dit nu inhoudt dan denk je: Dit is best te doen. Relentless suffering is een verzameling van drie races die op een dag gehouden worden: een 10EM (16K), een 10K en een 5K. Totaal dus 32 kilometer; iets wat Maarten en ik wel eens vaker hebben gedaan en toch zelfs redelijk in de comfort zone zit.

En het is wat ze noemen een auto-qualifer voor het WK OCR. Dat houdt in als je alle drie de races binnen 8 uur haalt dat je dan gekwalificeerd bent voor het WK. Als je dan gaat rekenen denk je: 32K in 8 uur, dat betekent dat als ik boven de 4 km/u gemiddeld loop dat ik me dan kwalificeer. Mijn gemiddelde tijdens de Spartan Ultra beast was 5,5 km/u over 52K. Kortom, kwalificeren via deze race moet een makkie zijn. Helaas (Of misschien wel gelukkig?) is het allemaal niet zo eenvoudig zoals je op de site leest. Er zitten namelijk flink wat addertjes onder het gras.....Zeg maar gerust grote anaconda's.....

Om 8:50 komen we redelijk te laat aan bij het startterrein aangezien we bij het hotel pas best laat konden ontbijten en dat er met een shuttle bus nog even een toeristische route gereden wordt. Gelukkig mogen we bij de rij voor registratie even voor omdat de start al om 9:30 is. Helaas wel de groepsfoto met de hollanders gemist maar goed, verder klaar voor de run. Nog even de laatste energiereepje en sportdrank voor de start naar binnen werken, schoenen vastmaken en de spullen in de tent leggen waar we bij iedere ronde even kunnen bijeten en drinken.

Drew de racedirector neemt met veel humor nog even de briefing door en na wat zwaaien naar de drone die boven ons zweeft klinkt het startschot en we zijn los. Meteen na honderd meter mogen we al de eerste push-ups doen van een van de vele reapers die op het terrein rondlopen. Reapers zijn vrijwilligers die erop toezien dat de obstakels goed genomen worden maar mogen je ook nog een extra opdracht geven zoals dus de pushups. Maar burpees, duckwalks, squats en "mud-angels" zitten er ook op het repertoire. Het negeren van een reaper leid tot diskwalificatie dus je moet doen wat ze zeggen. In het begin vind je dat nog wel prima maar later wordt het toch wat irritant want het kost ook allemaal extra tijd en we zitten op de klok hier want binnen 8 uur wil ik aan het finishbier zitten.

De obstakels zijn een combi van natuurlijk en technisch. Natuurlijk bijvoorbeeld zijn er vele heuvels; tijdens de run was er maar weinig vlak terrein te vinden. Verder waren er wat slootjes, moerassen en hekjes. De wat technische obstakels stonden voornamelijk op het startterrein met als uitschieter een broertje/zusje van de Varjagen saga. Een mooi combi obstakel waarbij onderarmkracht even goed getest werd. Verder vond ik de obstakel waar je met twee losse ringen moest hangen en een hoge klimwand met skulls die me aan het WK deed denken erg gaaf. Fun obstakels waren er ook: Een zeepglijbaan en een luchtkussen waren een mooie afwisseling op al dat afzien.

Halverwege de eerste ronde keek ik op mn horloge en zag dat de gemiddelde snelheid rond de 6 km/h zat dus het liep zoals verwacht. Maar op een gegeven moment moesten we beginnen aan een load carry waarbij we eerst zeker 5 minuten moesten wachten op een zak en eenmaal een zak gepakt mochten we een heuvel met ongeveer 25 hoogtemeters (Voor de Hoofddorpers: zo groot als de Big Spotters Hill) 10x op en neer lopen. Op zich wel te doen, maar onderweg waren er ook nog muurtjes waar de zak ook overheen moest en stond er halverwege nog een reaper die weer eens vroeg om 10 pushups......

En dit was niet de enige load carry, we werden verrast met verschillende dingen die opgetild dienden te worden die we mee moesten nemen voor een paar honderd meter. meestal bergop. en bergaf. en bergop. en bergaf. en....je snapt het onderhand wel. De eindeloze carry's waren in mijn ogen de bottlenecks om een beetje snelheid op te bouwen. Rennen ging vaak niet met de zakken, banden, jerrycans of emmers met water.

Dus dat ging flink ten koste van de snelheid en ik zag het gemiddelde teruglopen naar 5,5 km/h. In principe nog steeds voldoende snelheid om binnen de 8 uur binnen te zijn en kwalificatie veilig te stellen. Maar ja.....op het eind van de eerste ronde gaf mijn horloge 21 kilometer aan in plaats van de gecommuniceerde 16.....5K er gratis bij dus! Over de eerste ronde hadden we 4 uur en een beetje gedaan dus we waren al over de helft! en we moesten nog een ronde van "10K" en "5K". Ik zet de afstand tussen haakjes omdat ook deze afstanden dus niet klopten. 10K werd 13K, 5K werd 8K. Totaal dus iets van 42K en met het gemiddelde wat we liepen was dat niet voldoende om de drie races binnen de kwalificatietijd te finishen.

Het was zelfs kantje boord of we mochten niet starten aan de derde ronde. Er was namelijk voor elke ronde een cutt-off time en als je niet voor die tijd over start/finish ging werd je uit de race gehaald. We waren een van de laatsten die nog een de derde ronde mochten starten. Drew de racedirector zag ons finishen op de tweede ronde en met woorden "Get the fuck out of here because i'm gonna close starting line!" werden we weer richting start geschreeuwd. Kortom: tijd om even bij te eten en een klein beetje op adem te komen was er dus niet en we gingen meteen van start met de laatste ronde.

En hoewel die het makkelijkst is omdat de meeste load carry's hier niet in zaten, waren de heuvels nog wel steeds aanwezig en waar we de eerste ronde nog redelijk hardlopend omhoog gingen op sommige stukken zat dat er nu echt niet meer in. Mede doordat we niet bij konden eten en de tank dus leeg was geraakt was het mooie er wel vanaf. Ik werd zelfs een beetje dizzy door energiegebrek maar kon een beetje herstellen bij een drankpunt waar ik het reserve energiereepje van Maarten mocht hebben en door nog wat sportdrank tot me te nemen herpakte ik me waardoor de duizeligheid weg was. Toch kwam de snelheid niet meer terug en kwam bij mij het besef dat we het niet binnen de 8 uur gingen redden. Maarten dacht daar nog anders over maar die was even een lusje in het parkoers vergeten zodat hij dacht dat we er al bijna waren.

Uiteindelijk gefinished in 8:13. Dertien minuten te kort op zo'n afstand lijkt weinig maar loop het maar eens dicht op zo'n parkoers; bijna niet te doen. Toch tevreden over de prestatie. van de 241 man hebben er maar 56 de drie rondes gelopen. Maarten en ik waren goed voor een 53ste en 54ste plek. En daarbij:Ik heb alles gegeven in deze race en achteraf waren er weinig momenten waarvan ik dacht dat ik het sneller had kunnen doen. Uiteraard waren er in het begin wachtrijen bij de muren en de loadcarry maar dat zijn dingen die gewoon gebeuren tijdens een OCR. Volgende keer dus vooraan aan het vak starten want dat had misschien wel 10 minuten gescheeld. Want drie minuten is wél dicht te lopen :-). Helaas doel niet gelukt dus maar wel gemerkt dat ik fit genoeg ben om volgende week een nieuwe poging te wagen voor de kwalificatie tijdens de Strong Viking Mud edition!